Ik schrijf niet veel. Niet dat ik niet wil. En ideeën komen wel, daar wringt het ook niet echt. Meestal vind ik dat ik een idee een tijdje moet laten groeien, niet te rap van stapel lopen. Nog even en dan kom ik wel op de perfecte openingslijn, de scherpste invalshoek, uitgebalanceerd doch nonchalant, een verhaal dat grijpt en laat begrijpen. Jaaa, nog even sudderen en dan…aangebrand. Fuk, een zwarte massa verspreidt en zwelt aan. Ik heb mijn idee kapot geanalyseerd en nu keert het zich naar mij. Het klampt me aan en begin onzacht te knagen. Maak het nu maar af.

“You have, you know, a million lousy words inside you, and you’ve got to get them out.” —Neil Gaiman